به راستی زندگی

به شرافت‌ام قسم می‌خورم. با تمام شکلک‌های چندش‌آوری که دیو آدم‌خوار از خودش در می‌آورد تا مگر مرا به ترسیدن وادارد، اما همچنان حتی آن هنگام که از چنگال‌های مصنوعی‌اش خون برادران و خواهران‌ام می‌چکد، به جان شیرین‌ام سوگند که باز هم نمی‌توانم او را چیزی به جز مترسکی لوده و احمق ببینم که بیهوده می‌کوشد در برابر اراده‌ئی شکست‌ناپذیر بایستد... اما نمی‌تواند. ای آشنا و ای غریبه، التماس می‌کنم در آن لحظه که در خون خود می‌غلتم و از درد، ناتوانی‌ام را ضجه می‌زنم، فریب شرم را نخورید. آری به مسخرگی قاتل‌ام از ته دل بخندید و در آغوش عشقی که برای من لمس گرمای‌اش به مجازات دردی هزار بار جانفرساتر از این می‌ارزید، مستانه سرود زندگی بخوانید.