آخرین برگ از زمستان

 

نامه به دوست

هان رفیق! نامه ات به دست ام رسید. راستش را بخواهی مدتی بود که می ترسیدم نکند مرا فراموش کرده باشی. آیا تو هم از همین ترسیدی که برای ام نبشته دادی؟ می دانم دل ات می خواست فقط یک کاغذ سفید برای ام بفرستی. اما خب اگر نمی ترسیدی که اصلا نامه نمی دادی. ولی به جای اش من امشب حسابی سر کیف ام. اصلا بگذار حاشیه کوتاه کنم و یک راست سفره ی دل ام را برای ات باز کنم.

حالا دیگر تنها یک احتیاج است که هنوز به دل ام چنگ می کشد و بی تاب ام می کند. و همین احتیاج است که وادار ام می کند مثل دیوانه های از زنجیر گریخته و مست، رخصت نخواسته پا به حریم ساکت واژه ها بگذارم و با چشمانی خونبار از پس این همه تکرار هنوز خزانه ی خیال ام را زیر و رو کنم تا مگر فردا... یا شاید در آینده ای دور...

حتی هنوز هم گاهی کابوس گذشته به سراغ ام می آید. خود ام را در دشتی پوشیده از شقایق های بهاری می بینم که تا مرز میان زمین و آسمان امتداد دارد. بعد آسمان آبی و فیروزه ای شروع می شود و در یک چشم بر هم زدن لکه های سفید ابر با گوشه های رها و بی تعلق در یک قدمی نگاه شیفته ام دار و ندار شان را فدای نوازش های خنک نسیم می کنند. آفتاب لبخند زنان بر سر این جشن زر می بارد و پروانه ها بی خیال ِ بال های ظریف شان، وسوسه ی رقص با خورشید را در دل نازک شان می پرورانند. پرنده ها افسانه ی سیمرغ را برای هم به آواز می گویند و دل من پیکر آسمان را در جستجوی رنگین کمان دستمالی می کند. اما نمی دانم چرا هر بار باز صدای آن خنده های ترسناک و دریده از سرفه های غلیظ و عمیق از دورترین نقطه ی افق پیدا می شود و خیال ام را ریش ریش می کند. از جا بلند می شوم و در افق صدا را جستجو می کنم. غافل از اینکه پرنده ها دیگر نمی خوانند و ابرها رفته رفته تیره و سنگین می شوند و نسیم گرفتار جادوی باد می شود. انگار دختری التماس می کند. برای جان اش؟... و من صدای زوزه ی مرگ را از پس آخرین ناله ی دخترک می شنوم. و می بینم که گنده پیری سیاه در افق ایستاده، سر خونین دختری را به نیزه گذاشته و در هوا می چرخاند. ورد های عجیب می خواند و مشت مشت از خون دخترک را که پیکر بی جان اش بر زمین افتاده و دیگر ناله نمی کند به آسمان پرت می کند. معنای این کارها چیست؟... گریه ام می گیرد و نمی دانم چه باید بکنم؟ تا اینکه ابرهای تیره خورشید را به اسارت می گیرند و پیرمرد با تکان سر از موهای بلند و سفید اش به آسمان آتش می افکند. رعد و برق در می گیرد و شقایق ها از سرما سیاه می شوند. از آسمان ژاله های سنگی می بارد و دشت را با دخترک و من یکجا مدفون می کند...

گاهی به سر ام می زند که بروم و آن گنده پیر سفید موی و سیاه روی را پیدا کنم. بعد او را به ضرب خنجر فولاد از پا در بیاورم. بلکه از شر این کابوس های شبانه خلاصی پیدا کنم. البته فعلا اوضاع ام خوب است. شب ها تا سپیده بیدار ام و پیمانه پشت پیمانه سر می کشم. این ها خوش ترین لحظه های زندگی ام شده اند. بعد هم آنقدر پرنده های رنگ به رنگ خیال دور و بر ام را می گیرد که دیگر مجالی برای کابوس باقی نمی ماند. ولی چه می شود کرد. زنجیر دیوها خیلی وقت است که پاره شده. جهان را جادوان گرفته اند.

آنطور که شروع کردم فکر کردم جرأت گفتن اش را داشته باشم. اما حالا دست و دل ام می لرزد. از دیروز تا حالا آرام و قرار ندارم. نمی دانم تا به حال چند بار نامه ات را از ابتدا تا به انتها خوانده ام. چند بار از خود ام پرسیده ام که چرا؟ آیا این هراس سراغ تو هم آمده است؟ معلوم است که تو هم مثل من نتوانستی از دست این احتیاج و وسواس آخری خود ات را خلاص بکنی. این آسمان تنهایی به چه درد من می خورد؟ بدون تو من مستی های ام را در گوش کدام نامحرمی نجوا کنم؟ نمی دانم آیا تنهایی را می شود تاب آورد؟ وگرنه بگو از چنگال انتظار مرگ به کجا بگریزم؟

دل ام را به شیرینی شراب خوش کرده ام. یاد ات هست چطور سنگ هوشیاری به سینه می زدم؟ حالا کجایی که ببینی هر شب سیاه مست و لایعقل به استقبال خواب می روم. آیا وضع تو هم همین نیست؟

اما بیا زیاده کام خود ام و تو را تلخ نکنم. این عربده کشی بی موقع هم از بدمستی ست. دوای این درد هم اگر بدانی شعر است و بس. پس بگذار به نیت تو فالی به حافظ بزنم و سخن کوتاه کنم.

اگر نه باده غم ِ دل ز یاد ما ببرد

نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد

وگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر

چگونه کشتی ازین ورطه ی بلا ببرد

باز هم برای ام بنویس

قربان تو م.