پاگشا

 

«عمری احتیاط نمی تواند مانع لحظه ی خوفناک و جسارت آمیز تسلیم شود»

تی.اس.الیوت

***

ای معشوقه ی من، دیری ست که تو را تنگ در آغوش کشیده ام و تنها در پریشانی ِعطرآگین ِ گیسوان ِ شهوتناک ِ توست که می توانم از اضطرابِ ویرانگر ِ فرار ِ بی ملاحظه و بی وقفه ی لحظه ها دمی آسوده گردم و بر لبه ی پرتگاهِ نابودی دوام بیاورم؛ و همچنان با تمام ِ خواستِ غلبه ای که در وجود ام چون سنگی گداخته به آتش ام می کشد و جانور ِ جنون را در کرختی ِ رگهای ام به خروش در می آورد، بر پیکر ِ تو چنگ اندازم، همانطور که فرماندهان در لحظاتِ التهابِ پیش از آغاز ِ جنگ، جنونی خفته را در رگهای سربازان خود بیدار می کنند.  ای معشوقه ی من، در موسیقی ِ اغواگر ِ نگاه های تشنه ی توست که می توانم با سماجت با همین پیکر ِ نحیف و شکننده در برابر صخره های سخت و بی احساس ِ سکوت بایستم و کنار نکشم، حتی هنگامی که ایمان به مرگی بی پاسخ، عمیق ترین و خدشه ناپذیرترین باور ِ اندیشه ی بلند پرواز ام است. آری تو می دانی که من به هم-آغوشی مان عشق می ورزم و از شرابِ نگاهِ تو مست ام، حال آنکه هنوز هیچ از تو نمی دانم و لحظه ها درین تمنا با من سخت سر ِ ناسازگاری دارند. منی که طعم ِ گیرای ِ جاودانگی را از چهارگوشه ی این بی کران، ذره ذره در قلب ِ خود انباشتم و هستی دمی بعد از قلب ِ وجود ام خلق شد و تا مرز ِ بی معنایی ِ بی کران پیش رفت. قلب ام از آتش ِ اشتیاق شعله می کشد و کلمات توان ِ یادآوری ِ حتی لحظه ای از پرواز را ندارند. اما زمان راه خود اش را می رود. و من سوزش ِ زخمی عمیق را در اعماق وجود ام تاب می آورم که هرگز کهنه نمی شود. آیا صدای ِ رود روزی خاموش خواهد شد؟ او که تنها محرم ِ کابوس های ِ تاریک ِ من است. او که می فهمد چرا هر روز هنگام ِ طلوع با وحشت از خواب می پرم و خورشید را بر فراز ِ افق جستجو می کنم.  

اما دیروز با ترس و تردید در دفتر ِ رؤیاهای ام نوشتم، "دیشب برای ِ اولین بار احساس کردم که می خواهم به دعوت ِ آن زن ِ غریبه ی سیاه پوش که مرا به بوسه می خواند تسلیم شوم". نمی دانم تعبیر ِ این رؤیا چیست، اما امروز قبل از طلوع ِ خورشید برای ِ لحظه ای احساس کردم پدر ام در انعکاس ِ آب ِ سرد ِ حوض به من لبخند می زند. احساس ِ شادی ِ غریبی می کنم. انگار ِ صدای ِ باد را قبلا ً جایی شنیده ام. دیگر غروب ِ خورشید غمگین ام نمی کند...