آوار

به دیروز که نگاه می کنم، کودک نحیفی را می بینم که لبریز از اشتیاق برای نوشتن است، اما سواد خواندن و نوشتن ندارد. رو که سوی فردا می گردانم منظره ی غمناک پیرمردی خشکیده به نگاه ام چنگ می کشد که خزانه دار ِ گنجینه ای از واژه هاست، اما هیچ هوس ِ فشردن ِ کلید ِ دروازه اش را در دستان چروکیده اش ندارد. نه آن کودک هنوز راه رفتن آموخته، نه آن پیر ِ فرتوت را دیگر نایی برای برخاستن مانده است.

نمی دانم سرچشمه ی نیروی شگفت انگیز حیات از کجاست. اما در نیمه شبی که مست ِ سکوت بود، وقتی شاپرکان ِ خواب در برابر نگاه ِ راه گم کرده ام به رقص در آمدند، ناگهان، نمی دانم از کدام کنج ِ تاریک ِ نهاد ام این فکر به سراغ ام آمد که راستی، چرا بعضی ها در ثانیه ها، دقیقه ها یا حتی روزهای آخر عمر ِ خود، در سنین ِ آشنا با مرگ، به دنیای کودکی خود بازمی گردند؟ دلباخته به بازی ِ آرام ِ این خیال، خواب، خطوط ِ ناآرام ِ بیداری را از دفتر ِ چهره ام زدود. وقتی فوران احساس در عالم رؤیا فواره های چشمان ام را به روشنی ِ لطیف ِ سحرگاه گشود، آن چنان غرق ِ تب و تاب ِ رؤیای ِ دیده بودم که بی درنگ برخاستم و با مداد ِ دست خورده بر کاغذ ِ شب مانده چنین نوشتم:

خواب دیدم، کودکی خردسال، در دالانی تنگ در برابر دروازه ای آهنین ایستاده، که از هیبت اش پیدا بود گشودن اش نه کار اوست نه من. نور قرمز رنگ ِ خفیف و بی رمقی از منبعی نامعلوم می تابید که تخم ِ ترس را در دل من می کاشت. احساس ِ گیجی و منگی، مثل آواری نامرئی بر ذره ذره ی وجود ام سنگینی می کرد. آنقدر تقلا کردم که چیزی نمانده بود تراژدی تلخ اسارت تبدیل به کمدی جلفی درباره ی تلاش ِ بی حاصل برای آزادی شود! اما بالاخره توانستم بشنوم. کودک با صدایی که انگار از وحشت ِ بن بست جرأت ِ بیرون آمدن نداشت، با هق هقی آهنگین می گریست و شانه های نحیف اش در نگاه تار و مخدوش من ارتعاشی مبهم داشت. تصمیم گرفتم برای دلداری نزدیک او بروم. در راه آنقدر درگیر تقلای جان فرسای رفتن بودم که از تماشای کودک غافل ماندم. وقتی به او رسیدم سحرگاه بود. زیرا تا نگاه ام به پیرمرد ِ خشکیده افتاد از اضطراب و تعجب و ترس بی درنگ به دنیای بیداری گریختم.