آینه ی رویا

 

آینه تنها یک واژه است. تو با شنیدن اش به کجا سفر می کنی؟ شاید به اقیانوسی از شهود که آن را از ماهی های رنگارنگ، به رنگ هایی که می شناسی؟ انباشته ای تا کمی آشناتر بنماید. همانطور که من آن را با این مجاز ِ مرسل و استعاره های متنوع در برابر ِ نگاهِ تو به رقص در می آورم تا شاید احساس کنی نیمه شبی در خواب، آن را از چشمه ی حقیقت گرفته ام! ببین که هنوز چقدر طنین ِ این واژه گوش- نواز است..

***

در خواب بیداری را می بینیم و در بیداری خواب را. هر خوابی را تعبیری ست و هر تعبیری را خوابی.

گفتم:

- لبخند ات از برای چیست؟

پاسخی نداد و من باز برای هزارمین بار خم به ابرو نیاوردم از اینکه او، تصویر ِ من در آینه، به فرمان ام نیست.

- واقعا ً این هیچستان ِ سرگیجه تو را مایه ی خنده است؟ یا به بیچارگی ِ من است که می خندی؟

من بودم و دو جای پا، آینه ای بی قاب، و تصویر ِ نافرمان ام. مابقی در نگاه ام بی نهایتی بود که نام ِ آشنای ِ تاریکی بر آن نهاده بودم تا بیگانه گی اش کمتر آزار ام دهد.

- آن روز که در آشیانه زیر ِ گوش ام وسوسه ی پریدن را به نجوا می خواندی، می دانستی که هنوز چقدر با پریدن غریبه ام؟

- و اکنون می گویی که با پرواز آشنایی! و اینکه چقدر کار ِ ملال انگیزی ست.

- بس کن. روز ِ اول با شهوتِ تصاحبِ هستی پریدم. اما بال های ام شکست. و تو چون اکنون لبخند می زدی. امروز برای هزارمین بار در برابر ام به لبخند نشسته ای. و من تنها به اندازه ی دو لنگه پا...

- و حتما ً می پنداری که با لبخندِ من نیز آشنا شده ای.

- آخر پنجره ای به فراسو نیست. هر چه می سازم، فردا دوباره به جان اش می افتم و خراب اش می کنم. ملاط و آجر ام همه از دروغ است. و امروز حتی یک قدم رو به سوی حقیقت برنداشته ام.

- نترس. بگو که حقیقت نیز خود از دروغ است.

- شاید تنها یک راست مانده باشد. اینکه زندگی جز جویباری از دروغ نیست.

- دروغ چیست؟ آیا چیزی جز حقیقت؟ می بینی، هنوز هم به راه ِ خود می روی..

 - تو بگو. چه کنم؟ برای چه کنم؟ همین حالاست که دیوانه شوم و خود را به فراموشی ِ بی پایان بسپارم.

لبخند بر صورتِ تصویر در آینه لرزید و می شد خیسی ِ شوقی زلال را در حلقه ی روشن ِ نگاه اش دید. گفت:

- از تمام ِ شک ها به سوی یقینی تازه عبور کن و سینه ی تمام ِ یقین ها را به جستجوی شکی تازه بشکاف، اما هیچگاه...

به اینجا که رسید، بغض در گلوی اش شکست و از گفتن بازماند.

- نمی خواستم تو را ناراحت کنم. باور کن..فقط..

دست اش را به آرامی بر لب های ام گذاشت و صورت ام را نوازش کرد. عرق را از پیشانی و پشتِ لب ام زدود. سپس به آرامی به سوی ام آمد و به نجوا در گوش ام خواند:

- غـ مـ خـ وا ر بـ ـا ش-

**

توصیف های خوب نمودگار ِ تجربه های ژرف اند. اما هر تجربه ای را نمی توان توصیف کرد. مرا به آغوش کشیده بود و احساس کردم با من یکی می شود.

***

به خود که آمدم آنچه در آینه می دیدم را سپیده نامیدم و تمام ِ آن شهودِ وصف ناشدنی را در سادگی ِ آغاز روزی دیگر خلاصه کردم... 

                                                                                                        گاهانه آپ شد