با زیرجامه و در خانه

 

در شگفت ام از آن لحظه که مرا جانی ست به راستی خواهان ِ شاد بودن و خنده ای ست با وجدانی بی گره و خواستی ست صمیمانه برای ِ زندگی! زیرا بی درنگ از پس ِ هر غلبه ای که به خود ایمان دارد، پرسش نمادی که هیچ سر ِ رها کردن ِ ریش ِ این جانور ِ شاد را ندارد با چشمان ِ از حدقه بیرون زده داد ِ مسألة ٌ سر می دهد که چیست آن نوش دارویی را که ظرف ِ تهی و ترک خورده ی این روان ِ پاره پاره و سرانجام تهی گشته و وامانده در برابر ِ جور ِ داروغه ی ِ بی گذشت ِ «بهر ِ چه؟» را، پر کرده و جامه ی دریوزگی از تن ِ او بیرون کشیده؟ و باز بی درنگ در ادامه آن خواست ِ بادسر ِ کنجکاو ِ به هر سوراخ سرکشنده ی ِ تشریحگر ِ روان، با تیزی ِ رسواگر ِ نگاهی که هر دروغی را از سوراخ اش با پس ِ گردنی بیرون می کشد، می پرسد: آیا این همان جانی نیست که سرانجام به آرزوی ِ خود که همانا بیهوشی ِ عمیق و دیرپا بوده رسیده و هیچ سر ِ به هوش آمدن ندارد؟

اما چه بسا ماجرا جز این باشد؟ گفته اند و انگار روزگاری بوده که این جانور هنوز وجدانی آسوده داشته و هیچ سر ِ زیر و رو کردن و پیچ و تاب دادن و تشریح ِ روان ِ خود را نداشته و اصلا ً خیال ِ چنین دیوانگی ِ ترسناکی را هم در سر ِ انگار هنوز سبُک اش نداشته. اما از آن روز که تخم ِ «چرا؟» و «که چه بشود؟» را در جان ِ خود ریخته و این علف ِ هرزه در هر سوراخ ِ نرفته ای روییده، تا به حال هزار نسخه و داروی ِ خواب آور و مخدر ِ قوی به ناف ِ روان ِ بیمار و به خود پیچنده اش بسته تا مگر پاسخی در برابر ِ هیبت ِ وحشت زای ِ این پرسش نماد ِ غول آسا عَلم کند. و چه بسا دیرزمانی اینگونه پنداشته که سرانجام دوایی برای ِ این درد یافته و سعادت و خوشبختی ِ ابدی را برای ِ خود خریده! اما افسوس که تردید و بدوجدانی همیشه از دل ِ جدی ترین و به خود بالنده ترین ایمان ها بیرون می زند. و این «ایمان» چه ماجراهای ِ پنهانی که در گوش های ما نجوا نمی کند. اکنون ما می دانیم که انسان که در طول ِ هزاره ها به هر مصیبتی بود و به قیمت ِ به دوش کشیدن ِ هر «رنج ِ با معنایی» که بود سرانگشت ِ اشاره ی این پرسش را از خود برگردانده بود، سرانجام از جدی گرفتن ِ دروغ های ِ خود و از ایمان ِ خود شرمگین شد و به حال ِ خود اش متأسف شد و با خود گفت: چه بیهوده ام من، چه نا به جای ام من، چه هیچ ام من! وای از روزی که دروغی، دیگر دل ِ باور به خود را نداشته باشد.

و این لحظه ی تلخ ِ به صدا در آمدن ِ ناقوس ِ بدصدای ِ زنگار گرفته ی مرگ بود که در غروب ِ تیره و تار و دلگیری طنین انداخت و نوید ِ شبی سیاه و طولانی را داد که آمد و قربانی گرفت و به آتش کشید و خون ریخت و ویران کرد. و به راستی کی ست آنکه امروز سر ِ آن داشته باشد که در خلوت، خیال ِ رسیدن ِ سپیده دم را از مغاک ِ اندیشه به بالا کشد؟ آیا باید لحظه های ِ شگفتی را به جد گرفت؟ باری، خمی دیگر در کمین ِ راه است.