هم نفس آزادی

 

ای تکه‌های وجود اوج‌خواه من، ای پاره‌های لوح زرین ِ تشنه‌ی خطی خوب: چه جای شگفتی ست اگر امروز، با هر دم ِ پر‌ تمنای منی هزارپاره، آتش ِ اشتیاق در خرده‌آینه‌های کدر ِ وجودمان شعله می‌کشد، تا باز هم به اندازه‌ی پاکی ِ قطره ای اشک هم که شده، آرزوی صاف شدن را بر سر ِ دستان ِ شعله‌های رقصنده‌ی امید، به رخ غمزه‌های بی تاب آفتاب کشد؟ بگذارید شلاق های دوزخ زوزه کنند، که این قافله را در روز ازل، نوشخند ِ تندبادهای سردْ بدرقه‌ی راه شد. این فریادها که خفه می‌کنند، دندان‌های کلید شده بر جگرهای خونین اند. ای آینه، از دوردستی ِ هزارپاره‌ها نه‌ هراس که خورشید، روشن ِ چشمک‌های جوان ِ یاران عشق است. سر به خجلتْ در گریبان ِ یأس مگیر، که ما را حجت، همت ِ بلند ِ لبخندهای خون‌آلود است. خواهد آمد آن روز که آسمان را حسرت، لحظه ای همنشینی با خاک شود. حال بیا درازنای درد-زای راه را، مهمان ترانه‌ی دیو‌کُش ِ دوستی‌مان کنیم...