به لطف همین یک لحظه

 

می نگارم بر این لوح برای تو به رنگ خواب که رهاست از خارستان ِ به هم تنیده ی اشتیاق های خشکیده بر پیکر زخم خورده از بیداری های بی بال و بی پرواز، به رسم زمزمه های سربسته که می جوشند از سرچشمه ی حیات، قبای حقیقت! به تن کرده به ناز بر قلمرو آفتاب:

شنیدم که پیر ِ ما چون با کلمه نشست به وقت سحر، سرّی با او گفت یار به فاش در پرده ی اسرار که به کلمه نیامد در بزم یاران و مریدان. و شیخ درین فراق دراز بود به سرای فنا تا بماند از او به یادگار، بغض ِ سنگین فاصله ها انگاشته به خون ِ جگر در شطح ِ دردآلود ِ زمزمه ها. استادم که چون قاصدان ِ سبک بال ِ قاصدک پر می کشد شبانه به خلوت ِ خاموش ِ نوباوگان ِ خواب، روزی گفت که ای پسر جان انسان را زندگی بی حقیقت نشاید. و ناگفته گذاشت که این حقیقت خود در کجای فاصله هاست. و عابران هر چه دورتر رسیدند گردن کشیده به پشت بر افق ِ تاریک ِ گذشته باز مخلوقی یافتند شگفت ساخته به دست خود یادآور ِ داغ ِ عمیق ِ فاصله های دور و باز آوردند به یاد پیوند ِ نزدیک شان را با برادران، که همه همدرد بودند پدران شان در روزگاران ِ پیر. و چون بازگشتند همه، داغی بود نشسته بر سینه هاشان که خواندند بر یکدیگر در پرده به فاش و در بازار به راز، و خندیدند و گریستند بر فراموشی ها و بر جدایی ها.

شنیدی صدای پای ترَک را که دوید بر تنگ ِ بلور ِ این لحظه که تاب ِ تلاطم ِ اشتیاق را نداشت؟ چشمان ام خیس و قلب ام سوزناک است. ایستاده ام بر نازکی ِ شهوت ِ آنی که آتش ِ حسرت ِ فراموشی را به آب ِ تنهایی مرحم می زند و وحشت ِ خاموش ِ فردا را به آتش ِ مستی چراغانی می کند.

لب های ام تن به کرنش به سکوت می دهند، دلیری ام را به فال نیک بگیر...