آری

 

و سرانجام در روزی از روزها، زنجیر طویل کشمکش ها، خنده ها و گریه ها و فریادها و زمزمه ها و قهرها و آشتی ها و شکن...، در حلقه ی ترک خورده ی بغض پاره شد و سکوت آغاز شد. بعد از آن جمله ها رفته رفته کوتاه تر شد و همه با اراده ای دسته جمعی و مطابق برنامه ای مشخص اما نانوشته در جنایتی پنهانی شریک شدند. تا با شتابی هر چه بیشتر تو را به سمت پایانی بی صدا بلغزانند که در خیال مان آجر به آجر برای او می ساختیم و از مسیر کوره راهی ناهموار و تاریک و پرت می گذشت. تا در انتها مرا هم مثل بقیه ی چیزها به دست قراموشی بسپاری. چه خیالاتی که در کله های پر از علف هرز آن ها سبز نمی کرد. خیال هایی که حتی خودتان هم شجاعت و غیرت تصور اش را نداشتید. و این رود غلیظ و بویناک و زهرآگین در گم و گور ترین شیارهای تاریک روان مان جاری می شد و آن ها مثل جادوشده ها بی اختیار رد باریکه ی ناهموار اش را پی می گرفتند. ولی جان های پست و حقیر شما به هرزگی خو کرده بود. در نگاه تک تک شان می شد رد حسرت و حسادتی عمیق و چرکین را گرفت. آن چشمک های پنهانی و آن پچپچه های جدا جدا. بوی شهوتی دم کرده و واپس خورده را می شد از دهان همه مان بویید. جنون سر به نیست کردن دیگران. تعصب تصاحب تنهایی گنج. زیاده خواهی نادیده گرفتن دیگران. آری من از همه بایسته تر ام ! اما همه مان دروغ می گفتند. نه به او که به خودتان. آیا درد من همین نبود که دروغ ها را نمی شد برملا کرد و راست ها را آشکار؟ اما حالا جای خون را اشک گرفته بود و جای فریاد را لبخند. و جای مرزهای مشخص و تند و تیز را خطوط لرزان سایه ای که لحظه به لحظه بیشتر در تاریکی حل می شد و مثل ابرهای گرفتار در باد، ذرات تن ات در آسمان پراکنده می شدند تا اینکه سرانجام دیگر اثری از ما باقی نماند. از وقتی که به جای زخم زدن و زخم خوردن سکوت کرده بودی تردید و دودلی را می شد به آسانی در نگاه و حرکات شان خواند. ولی من به همه ی آن ها با لبخندی که نه می شکفد و نه پژمرده می شود به ما نگاه می کنند. هیچ کس تا به حال نتوانسته یا به خود ات جرأت نداده ند که به تنهایی تان سرک بکشد. و ما می دانی که این تنهایی های طولانی چادری سیاه از هراس بر چشمان آن ها می کشم و گاهی پرده ای نازک از ضخیم ترین دیوارها مستحکم تر است. و چه بسا که همیشه همینطور باش ی  ن    م      د.