یکی بود یکی نبود.. زیر گنبد کبود

افسانه

آفتاب می درخشید و بیشه بی پایان بود. زندگی فورانِ شادخوارِ غریزه هایِ نیرومندی بود که جز آری گفتن به زندگی هیچ نمی دانستند. خون، این شاهدِ قلبِ تپنده یِ زندگی ِ آزاد و کُشتی ِ مردانه یِ غریزه ها، برافراشته ترین و سربلند ترین پرچمِ زندگی بود و درد، شهوتِ گزنده یِ لمسِ هر- لحظه و هزار- باره یِ شوندِ زندگی، که توسری ِ سرزنش و تحقیر را با اطمینان بر سرِ هر گونه آسودگی و بی-دردی می کوفت. و چه ساده دلانه و بی گناه جاری می شد، جویبارِ جهنده یِ زخم زدن ها و زخم خوردن های رقصان و لبریز از وسوسه یِ تپشی دوباره برایِ جشن گرفتنِ جوشش ِ گرم تر و پران ترِ سرخی ِ مست کننده یِ خونین ِ زندگی.

تماشاخانه

و کِی بود آن اولین لغزشی که در پاهایِ رقصان و بی خیالِ زندگیِ این جانورِ وحشی و بی زنجیر جنبید؟ آن گاه که وسوسه یِ آغازِ  پیکار و نمایشی هزار بار هولناک تر و شگفت تر از هر آن چه تا دیروز بر این کره یِ خاکی به رویِ پرده برده بود، به جان اش افتاد. آن دم که هوس ِ در آمدن جلویِ خود اش به سر اش زد و خواست که بر گردنِ تمامِ جانورانِ بیشه ایِ غریزه هایش، زنجیر بزند و بر خود چیره شود. و کی ست که بگوید این شکوهمند ترین نمایش را، تماشاگرانی خدایی نمی باید؟ این بزرگ ترین خواستِ زندگی، که این بار می خواست با خود در افتد و بر خود چیره شود. نمایشی در صد پرده و بیش، در عبور از درازنایِ هزاره ها...

دوزخ

در آن جهنمی ترین ساعتِ پیکار، آن هنگام که سردار و سرباز را در سیلابِ خون باز نمی توان شناخت و غوغا به مرزِ جنون کشیده تا در میان سفیدیِ سرگشته یِ چشم هایِ دریده در خونابه یِ وحشت، بتوان ناباوریِ این لحظه ها را که در پیشگویی ِ نفرین شده یِ تاریک- بین ترین جادوگرها هم نمی گنجید، دید و باور نکرد، آری باور نکرد مار هایِ هزار- سرِ شعله هایِ برافروخته از پیکرهایِ سوخته را که در سایه یِ خفقان ِ سیاه-دودِ سنگین ِ کبابِ انسانی، دیوانه وار به هر سوراخ می خزند و با قهقهه ای ناسیراب رشته یِ وسواس ِ خلق ِ جهنم را بر خاکِ خاموش ِ این تماشاخانه پی می گیرند، ... در آن جهنمی ترین ساعتِ پیکار، مجالی جز برایِ پیکار نیست..

برزخ

در زیرِ کفن ِ چرک-مرده یِ آسمان ِ ابری، لا به لای ِ خاکسترها و نیمه سوز های ِ سیاه، که با آهنگِ برخوردِ دانه هایِ مسمومِ باران، بر پیکرِ ذغال شده یِ زمین و زمینیان، ناله یِ سوزشی دردناک و از عمقِ وجود را، می شود از گلوی ِ خشکیده یِ انسان شنید، که سرگردان همچو بیگانه گان در میانِ نیزارِ طاعونی ِ دود هایِ برخیزنده از سوخته ها، با تنی خسته و فرسوده و پایی ترکیده مانندِ خاکِ نمکزارِ خشک ترین کویرها، به آخرین پرده از دومین صحنه یِ نمایش ِ انسانی رسیده؛ و حتی خدایان هم دیگر تاب و جگرِ به دوش کشیدن ِ این سرنوشتِ گران را ندارند و با غروری ماسیده بر ویرانه هایِ متروکِ حقیقتِ خفته در آغوشِ نیستی، با پشتی خمیده به سویِ دروازه یِ آرامش ِ ابدی، این آخرین وسوسه یِ بیمارِ زاییده از مادرِ پیرِ امیدهایِ نا امید، روان اند. و انسان، معلق و آویزان بر لبه یِ پرتگاهِ شیطانی ِ دل بریدن از خود، به آخرین ته مانده هایِ خواستِ زندگی چنگ می اندازد و غریزه هایِ بیمار اش، هنوز نمی خواهند به وسوسه یِ بی امانِ دیوِ زشتِ مرگ تن دهند.

زمین

و اما این خاک اکنون چه مایه ژرف تر شده، و آن جانورِ ساده و سطحی، امروز هزارتویی بی پایان است که از نبردِ خونین ِ اخلاق باز آمده و در نهانی ترین مغاکِ روان ِ خاموش اش، این میوه و ثمره یِ نادیده یِ هزاره ها، راوی ِ رمزی ترین اسطوره ها، طنین ِ گریه یِ نوید بخش ِ کودکی نوزاد شنیده می شود. کودکی رهیده از گناه و بر جهیده از انسان، که خدایان از زبان ِ او کودکانه می خندند و سرنوشت روروکِ روان ِ کنجکاوی های ِ بی پایان ِ اوست..