مردی با قامتی بلند

 

آه ای هستندگان. آیا آن قدر رنجانده ام شما را که انتظار مرگ ام را می کشید؟ آیا با لجاجت در پوشاندن زخم های تن ام کوتاهی کرده ام؟ زخم هایی که از بی طاقتی های شما در جای جای تن ام به یادگار دارم؟ آخر شما هم گاهی مثل من طاقت تان تاخت می شود. وای که چقدر ما تا به امروز یکدیگر را بد تاب آورده ایم. اما در تمام این سال ها پیمان دوستی را در اعماق قلب مان گرامی و عزیز نگه داشته ایم. خواهش می کنم دستکم با تکان خفیف سر هم که شده این گفته ام را تأیید کنید. می دانم، می دانم که دل هاتان به فراموشی رضا نمی دهد. اما باور کنید هنوز به شما در مقام هنرمندان بخشندگی احترام می گذارم. آیا برای من هم نزد شما هنوز جایی برای این تقاضا مانده است؟ از شما حق خود را طلب نمی کنم. آخر مگر ما با یکدیگر دوست نیستیم؟ آیا برای دوست بودن هنوز به قدر کفایت سینه هامان فراخ هست؟ امروز نقشه ی زمین ما در کتاب های فرزندان مان آن قدر خط خطی ست که خیال می کنی دستی بی ذوق از سر بی حوصلگی تصمیم به کشیدن آن گرفته است. و ما هنوز از شنیدن اسم قانون لبریز از احساس پروا می شویم. همان طور که فرزندان مان از شنیدن نام ما قلب کوچک شان در سینه پرپر می زند. و این قانون است که به آن ها می گوید به بزرگ تر ات احترام بگذار. چه بسا کودکی در خیابان گنجشکی را در حال پرواز ببیند و با خود بگوید، راستی که پرنده ها چقدر در اوج گرفتن توانا و ماهر اند! کافکا می گفت «انسان تنها وقتی به بزرگی می رسد که بر حقارت خود غلبه کند.»

کاش این آرزو هم مثل پرواز کردن با بال هایی از آن خود، ناممکن و دست نیافتنی بود. آن وقت دستکم دیگر جایی برای تأسف خوردن باقی نمی ماند. اما این آرزو همین جاست. در قلب خیلی از ما. اما ما می ترسیم. ما هر یک به تنهایی تا سر حد مرگ احساس ناتوانی می کنیم. ما از یکدیگر خاطره ای به جز زرداب نداریم. ما نمی خواهیم. آیا دیگر نمی توانیم به یکدیگر اطمینان کنیم؟ کاش این آرزو دستکم چیزی مثل آرزوی گنجشک برای رسیدن به آشیانه ی سیمرغ بود. جایی در بلندترین و دور افتاده ترین نقطه در قله ی قاف...