خطی برای صفحه ی خالی

                     

اگر می باید همچنان ادامه داد، می باید که دلیلی تازه آفرید. یاد گرفته بودم که بدانم همیشه پرده ای هست که می توان کنار زد. و نه به این خاطر که نویدِ افقی دیدنی تر باشد، که همیشه در پشتِ لبخندهای زیباتر، بغضی تنگ تر چهره در هم کشیده است. این زمان است که می گذرد و باید تلاش کنی تا پا به پای اش بدوی. پس مشغول ِ کنار زدن ِ پرده ها باش. و در رژه ی سنگی ِ لحظه ها، تا رسیدن ِ معنایی دوباره تاب بیاور. هر گاه مجالی برای پیش رفتن نبود، به اطراف رو کن. و حتی به پشتِ سر. آری، بخوان تاریخ ِ هزار چهره ات را. و باز هم بیش تر بدان. می دانی که درد می رود که به مغز ِ استخوان ات برسد؟ باز هم به یاد بیاور. با گورکن ِ خستگی ناپذیر ِ فراموشی سر ِ ناسازگاری داشته باش. تافته ها ی اش را رشته کن. به خود ات نگاه کرده ای؟ یا به نگاه های نزدیک ترینان؟ تو را نمی شناسند. هزار جنازه را در آغوش کشیده ای و گوش به سکوت سپرده ای. و پتیاره ی فراموشی از خشم می خواست خرخره ی زندگی را بجود. چرا بر زخم های ِ کهنه تیغ می کشی؟ لعنتی من انسان ام. مرا از هزاره ها نترسان. و نه از حقارتِ رقت بار ام. این جا بیابان است. آفتاب چشم ِ دیدن ِ لکه ای از سایه را هم ندارد. هزاران سال فریاد زدم: "من زندگی را نمی خواهم" اما زندگی در سینه ام می تپد. و شهوتِ مجنون اش را در هزارتوی رگها می دمد. تاب بیاور ای به خود وامانده. به دیوارهای ِ سکوت، خنجر ِ نگاهِ سخت ات را فرو کن و دم بر نیاور. بگذار در حسرتِ فریادِ سرگشتگی ات بسوزند. تو که یکه و تنها زندگی را خطاب می کنی و خالق ِ "کلمه ای". و به خود می نگری و با غرور ِ کودکی خام، لب های ات با ترانه ی کلام ِ "انسان" می رقصند...