دیو علیل را احتضار مرگ، بها خون عزیزان وطن شده

 

دل‌ام خون است از این حال. بگذار روی هم بگذار ام پرده‌ی پوشنده‌ی گوی‌های خونین نگاه‌ام را. که تیغ ِ مرگ است مرا، قطره اشک خونینی که در برابر این قوم خون‌خوار فاش شود از نهانخانه ی داغدار سینه ام. باش تا سلیمان باشیم تا ملاقات با مرگ. که حسرت‌ام می کُشد از خیال ِ مسموم تنی بی جان. افتاده بر قتلگاه نفرین پوش جلادان بی احساس. ای آشنا، شرم دارم از ملاقات نگاه لب گزیده‌ات. می دانی؟ خاطره ی شب های آن همه تماشای بی خیال، کور بودن برای دیدن عمق آن نگاه داغدار، کابوس است امشب، پریشانی عرق‌ریز بی خورشیدی‌های پشیمانی را؟ وقت را روشْ خلف وعده نیست. چه بهتر. بگو تا نهانخانه‌ی درد را راه کجاست؟

واژه ها خاک التماس زمین‌ام می شوند و من عزرائیل. آخر این چه داستان است؟ می‌میرم از وحشت خنده های بی شرم، در تکرار درنده‌گی‌های روز، در سیاهی شرمگین شب. که چراغ خانه‌ی دیوها از همیشه روشن تر است. با ما از نوید آفتاب مگو. که می شکند کمر اش. به سنگینی خون بهای به خون غلتیدگان میهن. بگو تا نهانخانه‌ی درد را خلوت کجاست؟