برای او که به خاطرش زنده ام

 

پیکرم حالا

از میان طرح توخالی این همه رؤیا

سنگینی‌اش را

بر یک صندلی چوبی انداخته

و معلوم نیست از مکافات نبودن‌اش تا حالا

ترانه‌ی نازک چند اشتیاق

به یغمای زنگی ِ زمانه رفته است.

---

اندیشه‌ام تنهاست

و سایه‌ام اینجا،

قطره قطره می‌چکد

از حقیقت سرگردان وجودش

بر لکنت پیوسته‌ی واژه ها.

جنبشی بیگانه اما آشنا

زنجیر اتحاد بر گردن لشکری آزاد انداخته

و بر نامیدن‌شان لجوجانه اصرار می‌کند

و پیوسته بر زندانی واژه‌ی آزادی

شلاق تمنای دمی دوباره می‌نشاند

و «آزادی» همچنان شرمگین است

تا کِی همچو قبایی برازنده

بر پیکر زخمی ِ معنا،

راست بایستد..

---

و حالا روزی دیگر است

آسمان دیروزش را به نعره‌ی رعد انکار می‌کند

و بر زمین دلسوخته‌اش باران اشک می‌بارد

از خودم می‌پرسم

آیا این تغییری تصادفی ست؟

---

لحظه‌ئی دوباره بر خودش می‌پیچد

از رنج امتناع

که تقدیرش را چرا باید بنویسند در انتها

و من اشتیاق دیدن را

با تمام احساس زندگی در فردا

با احتضار امیدوارش،

تقسیم می‌کنم.

---

لازم است بگویم حالا؟

که امروز هم روز دیگری ست؟

و همینطور بی وقفه..

رهسپار در جاده‌ئی رازآلود و

بی انتها...