چه دروغ زشتی ست آزادی به روز اسارت یاران

 

زمزمه‌ی رمزآلود نسیم را به شوخی مگیر ای سنجاقک نازک تن نیزار، که ناگفته‌ها نهفته ست در ضجه‌ی زبان‌بسته‌ی چین و چروک‌های نادیدنی نقش بسته بر آیینه‌ی روزگار. سبکسار و بی‌پروا رد مشو از کنار سایه‌های رنگ باخته‌ی کز کرده در کنج خاموش بیقوله‌های خراب، که فریادها در سینه دارد هر خرده‌سنگ نشسته فاش بر پیکر دیرخفته‌ی بام‌های سر سپرده بر خاک. خیره منگر بی‌عار بر لکنت نافرجام این واژه‌های جان سپرده بر دیوار، که ترانه‌ها در سینه دارد لب‌های دل‌بریده از رقص این رهگذر کام نوشیده بی انجام. چه باک اگر می‌گذرد باز بی‌پیغام چشمک جان‌فریب ستاره‌ای رخشنده بر این بیمار، که پیمانه پر گشته بی‌منت از شراب کهنه‌سال عاشقی‌های بی‌یار.

۵/۵/۱۳۸۸ 

فریبای زندگی اگر در افق این خم جانفرسا سپیده ی طلوعی دوباره را بر بوم آسمان نقاشی نکرده بود، این زخم کاری که از رنج یاوران بر سینه مان نشسته، بی تردید همه مان را آرزو به دل مرده، در تاریکی این پیچ، بی نفس بر جاده جا می گذاشت و می رفت.